Meer weten?
Harry vertelt je er graag meer over
06 5181 3161
25 jaar Mario
Solidariteit in het sociale domein
Het aantal kwetsbare bewoners in complexen en buurten met sociale woningbouw is de afgelopen jaren sterk toegenomen. Dat is geen toeval. Door de extramuralisering van de GGZ, het streven naar een inclusieve samenleving wonen steeds meer mensen met psychische of sociale problemen zelfstandig. Dat is op zichzelf een goede ontwikkeling: mensen krijgen meer regie over hun leven en blijven deel uitmaken van de samenleving.
29 oktober 2025
Maar deze ontwikkeling heeft een keerzijde: In veel buurten komt de leefbaarheid onder druk te staan. De professionals lopen tegen hun grenzen aan. Op de eerste plaats zijn er te weinig hulpverleners en handhavers. Op de tweede plaats werken grofweg vier verschillende organisaties elk met eigen mensen en eigen doelen en kaders. Dit zie je het duidelijkst bij de aanpak van woonoverlast. Hier zie je voortdurend dat woningcorporaties, gemeente, hulpverlening en politie langs elkaar heen werken en dit proberen op te lossen door te investeren in betere samenwerking en afstemming.
Investeren in een betere samenwerking lijkt een goed idee. Maar hoe effectief is dat nu echt? Want al dat vergaderen en afstemmen kost een hoop tijd. En tijd is geld. En juist geld is schaars in het sociale domein.
Een gedachtenexperiment
Een slagvaardige aanpak in het sociale domein vraagt in mijn optiek om een radicaal andere benadering. Deze begint met een rekensom: hoeveel tijd en dus geld gaat er jaarlijks naar leefbaarheid en overlast?
Bij de gemiddelde woningcorporatie (10.000 vhe) lopen er tien wijkbeheerders en woonconsulenten rond. Een medewerker kost ongeveer 100.000 euro, dus de totale kosten zijn ongeveer één miljoen per jaar voor alleen de corporatie. Als we voor de netwerkpartners (politie, hulpverlening, gemeente) eenzelfde som maken, dan zie je dat er in een gemeente jaarlijks miljoenen omgaat in de aanpak van overlast. Als alle partijen die middelen beschikbaar zouden stellen, dan kan er één organisatie ontstaan die overlast aanpakt. Er is veel voor te zeggen die organisatie onder te brengen bij de gemeente, want de gemeente heeft al veel bevoegdheden om op te treden tegen overlast. Als kers op de taart lost het ook problemen met de AVG op. (De politie mag wel gegevens delen met de burgemeester, maar niet met de corporatie.)
Een opzet van de nieuwe aanpak
De gemeente kan met dit geld het volgende doen:
- Een centraal meldpunt voor overlast inrichten
- Een wijkrechter aanstellen om de lichte overlast en burenruzies af te handelen
- Casemanagers aanstellen en hulpverleners inhuren om de complexe overlast aan te pakken
- Extra Boa’s inhuren die ook in woongebouwen toezicht houden op schoon, heel en veilig
Deze organisatie werkt veel slagvaardiger en efficiënter dan de vier organisaties samen apart zouden doen. Ik voorspel betere resultaten en lagere totale kosten.
Slot
Voor de woningcorporaties heeft dit grote voordelen: zij kunnen zich richten op hun kerntaken. Maar dit lukt alleen als zij bereid zijn controle los te laten en hun middelen ter beschikking te stellen aan het algemeen nut. Want door middelen, mensen en mandaten te bundelen kunnen we wel het verschil maken in kwetsbare buurten.
Kortom, solidariteit is dé oplossing.
Harry Vlaar